Η αλληλεπιδραστικότητα του παγκόσμιου ιστού, ιδιαιτέρως μετά την παγίωση των χαρακτηριστικών του Web 2.0, αυξήθηκε κατακόρυφα. Οι χρήστες των ιστοσελίδων από καταναλωτές πληροφορίας έγιναν, μονομιάς, δημιουργοί. Η ευρεία απήχηση των προαναφερθέντων τεχνικών Web 2.0 έκαναν την προϋπάρχουσα τεχνολογία αλληλεπίδρασης από σπάνιο φαινόμενο σε μέρος της καθημερινότητας με τη χρήση αυτεπεξηγούμενων και διαισθητικά αυτονόητων μεταφορών/μοντέλων διεπαφής.

Φυσικά, καθώς ουδέν καλόν αμιγές κακού, το δαιμόνιο πνεύμα των ενδιαφερομένων σκαρφίστηκε πληθώρα μεθόδων ώστε η αλληλεπιδραστικότητα αυτή να λειτουργήσει από την χειρότερη περίπτωση για ίδιο όφελος έως την ελαφρύτερη έκδοση για στόχους άλλους από του δημιουργού.

Φυσικά, και πάλι, καθώς κάθε δράση προκαλεί και μια αντίδραση, οι αρχικοί δημιουργοί δεν έκατσαν με σταυρωμένα χέρια και καθημερινά εφευρίσκουν μεθόδους για να επιβεβαιώσουν πως η διεπαφές των συστημάτων τους χρησιμοποιούνται από τους χρήστες για τους οποίους σχεδιάστηκαν κι για το λόγο που σχεδιάστηκαν.

Όπως θα φαντάζεστε, το προαναφερθέν κυκλάκι τελειωμό δεν έχει και οι ρόλοι διόλου ευδιάκριτοι δεν είναι καθώς και οι 2 πλευρές αγωνίζονται για όσα θεωρούν ότι πρέπει να κάνουν, με τους «άλλους» πάντα να προσπαθούν να τους «χαλάσουν το γούστο».

Μια από τις συνηθέστερες τέτοιες περιπτώσεις είναι η καταχώριση πληροφορίας σε διαδικτυακές φόρμες (με πολλά ή και μόνο ένα πεδίο) που στόχευαν στην καταχώριση από ανθρώπους χειρωνακτικά (ναι ναι, με τα δυο χεράκια, πατάω τα πληκτράκια) και στις οποίες αυτοματοποιημένα συστήματα προσπαθούν συμπληρώσουν και να καταχωρίσουν.

Στους περαιτέρω διερωτώμενους το λόγο της πράξης αυτής, ανταπαντούμε το πιθανό κέρδος από αναρτήσεις διαφήμισης, trolling, parsing και συγκέντρωση πληροφορίας, θέματα παράκαμψης ασφάλειας κλπ.

Και κάπου εδώ είναι που το σενάριο χοντραίνει (the plot thickens): Ενώ καθημερινά, οι πληροφορικοί, αγωνιζόμαστε να κάνουμε τους υπολογιστές να έχουν όλο και περισσότερα ανθρώπινα χαρακτηριστικά, εδώ οι υποστηρικτές των αρχικών στόχων αλληλεπίδρασης προσπαθούν να ξεδιαλύνουν εν τέλει ποια συμπεριφορά διαχωρίζει τον άνθρωπο από τους υπολογιστές.

Το ξεδιάλυμα αυτό γίνεται με τη μορφή δοκιμασιών στις οποίες οι άνθρωποι αριστεύουν ταχύτατα (συνήθως) αλλά οι υπολογιστές έχουν πολύ χαμηλή απόδοση. Οι μέθοδοι αυτοί συνήθως αποκαλούνται CAPTCHA (Completely Automated Public Turing test to tell Computers and Humans Apart) από την (διάσημη πλέον) εργασία «Ahn, L. von, Blum, M., Hopper, N.J., and Langford, J. CAPTCHA: Telling humans and computers apart. In Advances in Cryptology, Eurocrypt ’03, volume 2656 of Lecture Notes in Computer Science, (2003), 294-311»

Προφανώς η προσθήκη μιας δοκιμασίας για την συμπλήρωση μιας φόρμας, ειδικότερα στις απλές φόρμες με ένα-δυο πεδία, εισαγάγει επιπλέον φόρτο, ο οποίος πρέπει να δικαιολογείται για να επιβάλλεται στους χρήστες.

Οι αντίδραση των όσων θεωρούν ότι πρέπει να χρησιμοποιήσουν διαφορετικά τις φόρμες περιλαμβάνει συνήθως αυτοματοποιημένες συμπληρώσεις και της εκάστοτε δοκιμασίας ενώ σε περιπτώσεις έχουν διαρρεύσει σον τύπο και λύσεις όπου το κέρδος των εν λόγω δραστηριοτήτων δικαιολογεί ένα στόλο χαμηλόμισθων πραγματικών χρηστών που απλά αναλαμβάνουν να αντιμετωπίσουν τις δοκιμασίες.

Σε επόμενη ανάρτηση θα δούμε ενδελεχώς τι μεθόδους CAPTCHA χρησιμοποιούν στις μέρες μας γίγαντες της πληροφορικής όπως η google, facebook, apple κ.α. αλλά και επίσης, κι εδώ είναι το καλύτερο, πώς να φτιάξετε ένα δικό σας σε php!

Ως τότε, tah, tah.